Primeira subida a Serra do Galleiro do 2014

Despois de meses de constantes choivas coa chegada dun día soleado e despexado preludio da eminente chegada da primeira, subín por primeira vez no ano 2014 os montes da Serra do Galleiro. Co obxectivo de ver o estado da serra despois de meses sen percorrela e ademais, intentar ver a flora e sobre todo fauna que aprobeitaria este día de sol para saír de seus tobais e niños.

  Co despexado día a paisaxe faise fermosa no ascenso polas vertentes do Pico Salgueirón, o outro lado o esplendor do verde e arborizado val do Tea e súa vida, e máis alá pódese ver serras distantes como a portuguesa da Peneda, os Montes da Paradanta ou os sistemas montañosos do Faro de Avión ou o Suído con algúns picos xa ourensáns.

 Pasando os 400 metros chegando o Paso do Marco, nos topamos cos primeiros animais pastando ceibes en armonia, tratase dunha parella de tranquilos cabalos que como muitos outros inda campan pola Serra do Galleiro en liberdade.

Máis adiante a uns metros atopase o antigo Paso do Marco, onde dende épocas inmemoriais as xentes do val o utilizaban como paso natural na quebrada entre o monte Salgueirón e Castelo para pasar do Val do Tea as terras do val da Louriña e a Ría de Vigo, inda son muitos os vellos que contan que por alí cruzaban a pe para ir a lonxa de Redondela, onde o peixe era máis barato.

Collendo logo o desvío cara o Alto do Marco, dirección o Pico Salgueirón topamos coa primeira alteración de destrución deste ano 2014 na zona, tratase no lugar da Lomba do Marco da mámoa a cal leva o mesmo nome. Esta mámoa xa atopábase en perigo por a ampliación dun cortalumes, pero vemos que esta vez unha maquina pasoulle por enriba de seu vulto artificial no terreo, seguramente como marca de que o cortalumes chegara ata alí, cousa que tentaremos impedir, pois aparte este monumento funerario neolítico esta protexido por patrimonio.

Seguimos o camiño e chegamos as empinas subidas de acceso a cima do Pico Salgueirón, dende alí na cima, con 633 metros sobre o nivel do mar o vento faise máis bravo nun miradoiro fascinante sobre unha ría de Vigo con bretemas e o outro lado, un fermoso val do Tea. 

Agora comezamos o descenso pola vertente norte, onde se nos asoma un colosal Galleiro na fronte. Por esta vertente, do lado da parroquia de Louredo nos topamos cun fermoso piñeiral de montana, case único por desgraza agora mesmo na serra, onde no seus redores cheos de vida cantan en forma de poesía pequenas aves como o mirlo común. Podemos ver como en muitos piñeiros co acercamento da estación primaveral vanlle nacendo novas piñas rexenerando as xa secas caídas que deron alimento os esquíos e outros animais do entorno.

Sen marchar aínda do piñeiral, destaca a presenza abundante nas puntas dos piñeiros de colonias da coñecida oruga “a procesionaria”,  a cal chaman así por que cando se desprazan van en fila india estirada.  Agora atópanse no seu ultimo mes do seu ciclo nas copas dos piñeiros, coa primavera baixaran a terra e sobre o mes de xuño converteranse en bolboretas para aparearse soltando os seus ovos sobre os piñeiros, voltando así nacer seu ciclo da vida. 

As intensas choivas deste ano invernais, fixeron charcos e pequenas lagoas ocasionais na serra, as cales facilitan a vida dos animais que a habitan, un exemplo pódese ver nos restos de feces o lado dunha charca que parecen ser de corzo, estás parece que apenas descompoñeranse polo que non faría muito que a posible parella de corzos fose beber a esta charca ocasional.

 Chegando xa as saias da serra preto da aldea de Cillarga, comezan a aparecer pequenas fragas autóctonas, onde destaca nunha a presenza de sobreiras, en castelán “alcornoques”, os cales por desgraza están case extintos na zona e só pódense ver superviventes dispersos en fragas entre outras árbores autóctonas.

Comeza xa a cair a escuridade sobre a serra, e no ceo escoitase o gabián, pero o cal a cámara non me da pola súa altura a sacalo. Si puiden sacar unha pequena bandada de catro corvos que rebuscan pequenos insectos entre os toxais e as novas plantacións de árbores. 

E así remata a primeira visita a serra do ano 2014, na cal vexo desgraciadamente menos vida e máis destrución, sen ser o pequenos oasis como o piñeiral de Louredo pouco máis se aproveita, cada vez menos masa forestal e máis destrución do entorno, cortalumes, replantacións destrutivas… o que non se dan conta é que acabando co monte como tal, non só acabase con árbores, senón cunha fauna e cun ecosistema que vive nela.